เป็นลูกของคนงานที่โรงงานเพื่อนสามีเค้าฝากมาก็เลยรู้จักทั้งสามีของเราและเราดีพอสมควร พื้นแพนายชาเป็นคนจังหวัดสุรินทร์ร่างกายล่ำสัน นายชาจะเรียกเราว่าซ้อ และเรียกสามีเราว่าเสี่ย พอขึ้นได้สักพัก เราบอกให้จอดแล้วถามว่าเท่าไหร่ มันก็หันหน้ามาพอเราเห็นมัน เราตกใจมาก แต่พยายามทำเป็นเฉยๆ ไม่รู้เรื่องอะไร นายชาเลยทักออกมาก่อนว่า “ซ้อไปทำอะไรในนั้นหรอ ไอ้คนนั้นมันใคร” เราบอกว่า “ไม่มีอะไรหรอก เธอไม่ต้องรู้หรอกชา” นายชาเลยบอกว่า “ซ้อไม่บอกไม่เป็นไร เดี๋ยวผมถามเสี่ยก็ได้” เรารู้ตัวว่าจะต้องถูก แบ็คเมล์ แน่ เลยขอร้องนายชา “นี่เธออย่าไปบอกเสี่ยนะ” พร้อมทั้งควักเงินให้นายชาห้าร้อย นายชาหัวเราะ “โธ่ซ้อผมไม่เอาเงินซ้อหรอก ผมขออย่างอื่นได้มั้ย” เราก็เริ่มสงสัยแล้วแต่ไม่แน่ใจ “เธอจะเอาอะไรก็ให้มันพอสมควรนะ” “ผมขอซ้อทีหนึ่งละกัน” นายชาบอก จริงๆ เราก็เริ่มรู้ตั้งแต่นายชาบอกไม่เอาเงินแล้ว ตอนนั้นเราคิดไม่ตกจริงๆ ไม่รู้จะทำยังไง และเราก็รู้สึกว่าเมื่อตะกี๊ก็เสียตัวให้ชายอื่นที่ไม่ใช่สามีไปแล้ว ถ้าเสียอีกทีคงไม่เป็นอะไรมาก ในที่สุดเลยต้องยอม “แค่ครั้งเดียวนะ ถ้าเธอตอแย ฉันเอาไงก็เอากันนะ” นายชาก็เลยขับพาเราไปที่โรงแรมอีกแห่งหนึ่ง พอเข้าห้องก็สั่งเบียร์มาดื่ม แล้วก็ให้เราดื่มย้อมใจด้วย ตอนนั้นก็บ่ายโมงแล้ว เราต้องกลับไปเฝ้าปั้มตอนบ่ายเพราะฝากคนงานเก่าดูแค่ช่วงเช้าเท่านั้น แต่นายชากินเบียร์ไปสองแก้วแล้วก็ยังไม่ทำอะไร เราก็เลยรำคาญบอกว่า “นี่ รีบเถอะ เดี๋ยวฉันต้องรีบกลับไปปั้มนะ” “ไม่ต้องใจร้อนหรอกซ้อ รับรองซ้อไม่ผิดหวังแน่”
